Entrepreneur Thomas Kasha post deze maand een bericht op Linkedin rondom de denkpuzzel die we allemaal maken : duurzame en budget vriendelijke oplossingen of zoals we ze durven noemen in het Antwerps “truken van de foor” ( slinkse trucjes om iets te bereiken / snelle soms misleidende manieren op iets op te lossen ) die eigenlijk best wel gevaarlijk kunnen zijn?
Hieronder de post :
Deze week heb ik een foto gemaakt van de welbekende zwarte gastronorm bakken in de foodservice. Deze bakken zijn eigenlijk bedoeld voor eenmalig gebruik, maar door het dikke fossiele plastic worden ze in veel keukens afgewassen en hergebruikt.
Op de foto is duidelijk te zien dat deze bakken niet droog uit de standaard horeca- of industriële vaatwasser komen. Dit leidt tot handmatig (na)drogen of laten uitlekken, wat beide grote risico’s met zich meebrengt voor de voedselveiligheid.
Maar dat is niet het enige probleem. De temperatuur in vaatwassers die bedoeld zijn voor servies, bestek, pannen en ander keukengerei is vaak te hoog voor deze bakken. Hierdoor kunnen chemicaliën vrijkomen en door overmatige slijtage ontstaan er microplastics.
Je zou denken dat de producenten en verdelers van deze bakken zich zouden inzetten voor een retourproces, zoals bij koffiebekers, om ervoor te zorgen dat de bakken op een ordentelijke manier verwerkt kunnen worden. Helaas is dit niet het geval. (in ieder geval niet bij de eindgebruikers die ik heb gesproken)
De staatssecretaris en de SUP-beleidsgroep maken zich de laatste tijd enorm druk over koffiebekertjes met vermeende polymeren in het karton maar laten de echte vervuilers nog steeds hun gang gaan. Hierdoor komt het merendeel van de bakken simpelweg in de verbrandingsoven terecht.
Zijn er dan geen alternatieven? Natuurlijk wel, maar veel bedrijven zijn gewend aan deze vervuilende zwarte bakken en (nog) niet altijd bereid om te veranderen.
Beroepsvereniging voor chefs gastro-engineering en zorg 